ﯾﮏﺭﻭﺯ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻘﺪﻣﻪﻭ ﺑﯽ ﺍﻋﻼﻡ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻪﺁﻣﻮﺯﺷﮕﺎﻫﺶﺭﻓﺘﻢ.ﻫﻤﯿﻦﮐﻪﻣﺮﺍ ﺩﯾﺪ،ﺧﺸﮑﺶﺯﺩﻭﻃﻮﺭﯼﺑﻬﺘﺶﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﮐﻪﺣﺘﯽﭘﺎﺳﺦﺳﻼﻣﻢﺭﺍﻧﺪﺍﺩ.ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺶﻫﻨﻮﺯﺭﻧﺠﺶﺑﻮﺩ.ﻣﻦﻫﻢ ﻣﻌﻄﻞﻧﮑﺮﺩﻡﻭﺩﺭﺣﺎﻟﯽﮐﻪﺍﺯﻓﺮﻁ ﺧﺠﺎﻟﺖﺭﻭﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍﻧﺪﺍﺷﺘﻢ،ﺳﺮﻡﺭﺍﭘﺎﯾﯿﻦﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢﻭ ﮔﻔﺘﻢ:ﮐﻪﺑﺮﺍﯼﺍﻭﻟﯿﻦﺑﺎﺭﺍﺳﺖﮐﻪ ﺍﺯﮐﺴﯽﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﯽﻣﯽﮐﻨﻢ!ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎًﺍﺯﺭﻓﺘﺎﺭﺧﻮﺩﻡﺷﺮﻣﻨﺪﻩﻫﺴﺘﻢ. ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡﻣﻨﻮﺑﺒﺨﺸﯿﻦ.ﺍﻭﺑﺎﺯﻫﻢ ﺳﮑﻮﺗﺶﺭﺍﮐﺶﺩﺍﺩ.ﻭﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭﺩﺭ ﺯﯾﺮﺑﺎﺭﻧﮕﺎﻫﺶﻣﺮﺍﺷﮑﻨﺠﻪﻣﯽﺩﺍﺩ. ﻃﻮﺭﯼﮐﻪﺍﮔﺮﭼﻨﺪﺛﺎﻧﯿﻪﺑﯿﺸﺘﺮﺍﯾﻦ ﻭﺿﻊﺍﺩﺍﻣﻪﺩﺍﺷﺖ،ﺣﺘﻤﺎًﺍﺯﺁﻧﺠﺎﺧﺎﺭﺝ ﻣﯽﺷﺪﻡﻭ…–ﭼﻪﺑﺴﺎﮐﻪﭘﺮﻭﻧﺪﻩﯼ ﺍﯾﻦﻣﺎﺟﺮﺍﻫﻤﺎﻥﺭﻭﺯﺑﺴﺘﻪﻣﯽﺷﺪ– ﺍﻣﺎﺍﯾﻨﻄﻮﺭﻧﺸﺪ.ﺍﻭﺧﻨﺪﻩﯼﺗﻠﺦﻭﺩﺭ ﻋﯿﻦﺣﺎﻝﻣﻌﺼﻮﻣﯽﺑﻪﻟﺐﻧﺸﺎﻧﺪﻭ ﮔﻔﺖ: -ﻧﻪ،ﺍﺣﺘﯿﺎﺟﯽﺑﻪﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﯽﻧﯿﺴﺖ. ﻫﺮﭼﯽﺑﻮﺩﮔﺬﺷﺖ.ﺣﺎﻻﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﻦ ﺍﻣﺮﺗﻮﻥ ﭼﯿﻪ؟ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍﺁﻣﺎﺩﻩﮐﺮﺩﻡﺗﺎﺑﮕﻮﯾﻢ “ﻫﯿﭽﯽ”ﺍﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ، ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ، ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: -ﻣﯽﺧﻮﺍﻡﺗﺎﺭﯾﺎﺩﺑﮕﯿﺮﻡ.(((((بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید)))))
ادامه مطلب...
تاریخ: پنج شنبه 7 دی 1391برچسب:داستانک,داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان آموزنده,داستان یاداز آنروزی که بودی قسمت دوم,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
